خـوشـا ما که هـمـسـایه جـنّـتـیـم            به خان کـریـمـش همه دعـوتـیم
گـدای رضـائــیـم و در عـزّتـیـم            به دست کریمش چه خوش عادتیم

رضا پادشاه است و ما رعیـتـیم

فــدای غــلام مـســیــحــا دمــش            به سـرهـای ما سـایـۀ پرچـمـش
بود چـشـم ما جای آن مـقـدمـش            بـدانـد دو عـالـم که یـک امـتـیـم
رضا پادشاه است و ما رعـیـتیم

کـسـی را نـدیــدم بــرانـی ز در            تـویـی مـهـربـانـتـر ز مادر پدر
مـرا هـم بــرای غــلامـی بـخـر            که با تو همه عاری از محـنـتیم
رضا پـادشاه است و ما رعیـتیم

مــنـم ســائـل سـر بـه راه شـمـا            هـمـان آهــوی دل بـخـواه شـمـا
بــود روزی‌ام از نــگــاه شــمـا            هـمـه ســائـل سـفـرۀ رحـمــتـیـم
رضا پـادشـاه است و ما رعیتیم

زمانی که حق قلب ما را سرشت            محـب الـرضا سر در آن نوشت
به مشهد عطا کرد ارض بهشت            هـمـه آفـریـده از این حـکـمـتیـم
رضا پادشاه است و ما رعیـتـیم

خوشـا آنکه دل سوی مشهد کند            مگـر می‌شـود او کـسی رد کـند
نگـفـته خودش لطف بی‌حـد کند            و مـا کـشـتـه این هـمـه رأفـتـیـم
رضا پادشاه است و ما رعـیـتیم